Τα παιγνίδια του κεφαλαίου αυτού, παίζονταν πάντα υπό την επίβλεψη κάποιου προσώπου, έμπιστου, αμερόληπτου και αδέκαστου, αποδεκτού απ' όλα τα παιδιά.

Ήταν ο λεγόμενος επιτηρητής ή διαιτητής και δεν συμμετείχε στη διαδικασία διεξαγωγής των παιγνιδιών.

Αυτό το ρόλο έπαιζαν συνήθως άτομα μεγάλης ηλικίας, που ενέπνεαν το σεβασμό, άτομα των οποίων η αμεροληψία ήταν δεδομένη και ως εκ τούτου δεν υπήρχαν ενστάσεις στις αποφάσεις του. Το ρόλο αυτό έπαιζαν επίσης ο Δάσκαλος ή ο Γυμναστής όταν τα παιγνίδια, οι αθλοπαιδιές, τα αγωνίσματα, παίζονταν στα προαύλια των Δημοτικών Σχολείων ή των Γυμνασίων, στις σχολικές εκδρομές ή στους σχολικούς περιπάτους.

Στα προαύλια των σχολείων, αλλά και στις εκδρομές που κατά καιρούς τα σχολεία διοργάνωναν, ο Δάσκαλος ή ο Γυμναστής, οργάνωναν τέτοια ομαδικά παιγνίδια με αντίπαλες δύο ομάδες είτε του ιδίου τμήματος είτε δύο τμημάτων της ίδιας τάξης, οπότε ο ανταγωνισμός ήταν εντονότερος και το ενδιαφέρον μεγαλύτερο.

Πέραν της αμεροληψίας, ο Δάσκαλος ή ο Γυμναστής, παρείχαν σ' όλα τα παιδιά, τη δυνατότητα της συμμετοχής στα παιγνίδια, δυνατότητα την οποία σε διαφορετική περίπτωση, δεν θα μπορούσαν να έχουν όλα τα παιδιά, αφού όπως γνωρίζουμε οι ζωηρότεροι, οι δυνατότεροι, αυτοί που μπορούσαν να επιβληθούν των υπολοίπων, αυτοί ήταν εκείνοι που καθόριζαν το ποιος θα συμμετέχει ή όχι και εφάρμοζαν αποκλεισμούς.

περισσότερα περί παιγνιδιών
στο βιβλίο - Λεύκωμα του Γιώργου Σαγώνα
- ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ -