Το έπαιζαν δύο παιδιά, που στέκονταν όρθια με αντίθετο μέτωπο.

Ακουμπούσε το ένα την πλάτη του στην πλάτη του άλλου και σύμπλεκαν τα χέρια στις μασκάλες.

Το πιο δυνατό έσκυβε εμπρός με δύναμη. Το άλλο παιδί έπεφτε έτσι επάνω στην πλάτη του ανάσκελα με σηκωμένα - θέλοντας και μη - τα πόδια.

«Πόσα αστέρια έχει ο ουρανός;» Ρωτούσε γρήγορα το σκυμμένο.
«Πέντε κι ένα!» απαντούσε το ανασκελωμένο παιδί από πάνω του.

Αμέσως μετά την απάντηση σήκωνε το πρώτο παιδί το κορμί του. Το άλλο παιδί πατούσε τα πόδια του κάτω γερά και χτυπητά και έσκυβε στη στιγμή. Μ’ αυτή την κίνηση ερχόταν το πρώτο παιδί επάνω του με το πρόσωπο του στον ουρανό.

«Πόσα αστέρια έχει ο ουρανός;» Ρωτούσε γρήγορα το σκυμμένο.
«Πέντε κι ένα!» απαντούσε το ανασκελωμένο παιδί από πάνω του.

Σηκώνονταν πάλι το δεύτερο, έσκυβε το πρώτο, γίνονταν ο διάλογος, σηκωνόταν ξανά το δεύτερο, έσκυβε ξανά το πρώτο κι αυτό γινόταν πολλές φορές.

Αν γινόντουσαν γρήγορα οι ερωτήσεις, οι απαντήσεις και οι εναλλαγές, νόμιζε κανείς πως έβλεπε μια ρόδα να γυρίζει πότε εδώ, πότε εκεί. Ήταν αλήθεια, ένα από τα ωραιότερα λαϊκά παιδικά γυμνάσματα.

Το παιγνίδι αυτό παιζόταν προπάντων στην Αιτωλία, μα και σ' άλλα μέρη. 

Παρακολουθείστε εδώ, πως παιζόταν το παιγνίδι.

περισσότερα περί παιγνιδιών
στο βιβλίο - Λεύκωμα του Γιώργου Σαγώνα
- ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ -