Το έπαιζαν περισσότερα από τρία παιδιά. Γίνονταν το λάχνισμα με το πετραδάκι και κληρώνονταν το παιδί, που θα έχει την πρωτοβουλία. Το παιδί αυτό στεκόταν όρθιο, έζωνε με το δεξί του χέρι το στήθος, σήκωνε λίγο το αριστερό του χέρι και περνούσε τη δεξιά παλάμη κάτω από τη μασκάλη και όρθωνε στο αριστερό μάγουλο την αριστερή του παλάμη, έτσι ώστε να κρύβει το αριστερό μάτι και να μη βλέπει.

Όλοι οι υπόλοιποι παίχτες, έρχονταν κοντά, πολύ κοντά στον παίχτη που δεν έβλεπε και τότε ένας απ' όλους άγγιζε την αριστερή του παλάμη. Όλοι σήκωναν από τα πλάγια, αριστερά, το δείχτη του δεξιού τους χεριού και φώναζαν σαν μέλισσες τάχα: «μπίζ! μπίζ! μπίζ!». Ο περιορισμένος στη στάση που περιγράψαμε παραπάνω, χωρίς να βλέπει, προσπαθούσε να μαντέψει, ποιο παιδί τον είχε αγγίξει.

Αν το έβρισκε και έλεγε το όνομα του, ελευθερώνονταν και έμπαινε στην όχι και τόσο ευχάριστη θέση του το άλλο παιδί, που πιάστηκε.

Το παιγνίδι αυτό το έπαιζαν στο Γλυκόριζο της Άρτας. 

Παρακολουθείστε εδώ, πως παιζόταν το παιγνίδι.

περισσότερα περί παιγνιδιών
στο βιβλίο - Λεύκωμα του Γιώργου Σαγώνα
- ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΠΑΙΓΝΙΔΙΑ -